De update mails die Erika stuurde toen ze voor het eerst borstkanker had
eerste update mail – 1 juni 2012
Lieve allemaal,
Hier dan mijn eerste update-mail die ik vanaf nu met enige regelmaat hoop te schrijven om iedereen (die dat wil) op de hoogte te houden.
Al weet ik nog lang niet alles, er is wél al iets te melden. Allereerst dat ik gisteren de MRI-scan heb verprutst. Ik lag al een kwartier gescand te worden maar dreigde opeens flauw te vallen. En dat terwijl ik toch totaal niet opzag tegen de scan. Ik werd opeens erg duizelig, maar dacht: ‘Nou, gelukkig lig ik toch al’. Toen ik echter bijna moest overgeven in de tube, heb ik toch maar op de alarmbel gedrukt. Het zijn dure apparaten die MRI-scanners, moet je weten…
Als ik de assistenten mag geloven, zag ik er ernstig bleek uit, kletsnat door het zweet, afijn, ze schrokken nogal, en ikzelf was ook niet echt blij. Ik was nota bene bijna klaar en deze laatste scan van 8 minuten met contrastvloeistof is de belangrijkste, en moest dus over. Dat kon helaas niet direct omdat ik nu al contrastvloeistof in mijn lijf had en de bedoeling is dat de scan de doorstroming van de vloeistof volgt.
De herkansing heb ik vanmiddag gehad en ik ben best trots, want dit keer lukte het wel. Ik kon dan ook lekker tegen Reinier aankijken via een of andere spiegel (hij probeerde de tijd voor me in de gaten te houden maar door het magnetische veld stond z’n horloge opeens stil) en in gedachten had ik ook nog eens Tjeerd die mijn arm kriebelde en Ot die naast me lag. Het heeft me die 8 minuten genoeg afgeleid… Deze positieve ervaring is maar goed ook, want het is zeker nog niet de laatste scan geweest.
Daarna direct door voor bloedprikken om mijn nier-functioneren te checken, dat moet in orde zijn voor de PET-scan die ik donderdag a.s. ga krijgen in het Spaarneziekenhuis in Hoofddorp. Als ik het goed begrijp, kunnen ze met een PET-scan eventueel beginnende tumoren opsporen.
We weten inmiddels dat ik een hormoongevoelige kanker heb (triple positief) die weliswaar agressief is, maar heeft bewezen dat ie doorgaans goed reageert op chemo. Dat is dus goed nieuws! Ik weet nog niet in welk ‘stadium’ de kanker is, dat hopen we woensdag te horen van de oncoloog met wie ik dan een afspraak heb. Die gaat ons ook meer vertellen over het behandelplan (starten met chemo-behandeling, pas daarna operatie, al dan niet borstsparend.) Uit de MRI en de PET-scan moet nog blijken dat er geen verdere uitzaaiingen zijn dan die twee in de lymfeklieren (in oksel en onder sleutelbeen). Dat verwachten ze niet, maar vind ik nog wel behoorlijk eng natuurlijk.
Het bizarre is dat ik nog gewoon rondhuppel, terwijl er zoiets heftigs aan de gang is vanbinnen. Dat maakt het onwerkelijk, nog steeds alsof het niet waar is, al komt het iedere dag steeds wat dichterbij door de verschillende onderzoeken. Ook voor Otmar en Tjeerd is het nog gek om me ogenschijnlijk zo gezond te zien, hoewel ze er duidelijk wel mee bezig zijn op hun manier. Otmar heeft gisteren gezegd tegen een schoolvriend dat schelden met het woord ‘kanker’ uit den boze is. Tjeerd kwam me laatst ‘s morgens beterschap wensen omdat ik toch ‘je weet wel’ heb. Ik merk dat ik op dit moment rustig word van gewone dingen doen zoals de boodschappen, lekker getut in huis en verder is het geluksgevoel met de jongens om me heen toch heel groot. Ze praten er open over, en dat voelt goed. Gewoon als ze er zin in hebben en anders niet.
Reinier en ik zitten op één lijn, en ook onze band lijkt weer te sterker te worden. Kan dat na 24 jaar? Ja, dat kan!
Dat was het voor nu, wat we zeker weten is dat we een zware tijd tegemoet gaan, maar allemaal voor een goed doel. Dus: riemen vast!
Keep you posted,
Kus, Eer
Tweede update Erika – 11 juni
Lieve allemaal,
Ik ga negenennegentig worden! Honderd gaat niet lukken omdat de zenuwen voor de uitslag van de petscan zeker een jaar van m’n leven hebben gekost. Die uitslag bleek goed, geen uitzaaiingen op andere plekken dan we al weten. Alles zit dus in de regio van mijn rechterborst. Reinier en ik hebben meegekeken op het computerscherm en met de uitleg van de oncoloog was dat nog leuk ook. Ik val dus in de categorie ‘te genezen’. Aan mijn bloed mankeert trouwens he-le-maal niks, een mooi uitgangspunt, maar stiekem wel een ‘frustratie’ van de oncoloog, want mijn bloed geeft dus totaal geen informatie als het de kanker aangaat. Daarom ben ik ook zo blij dat ik de knobbel in mijn oksel heb ontdekt.
Deze woensdag start ik met chemo. Het worden drie periodes van zes weken (één keer per week) met tussen periode 1 en 2, en tussen periode 2 en 3 een rust van drie weken. Samengevat: totaal 18 keer aan de chemo. Laatste keer zal dan als het goed is half november zijn. Toen Reinier en ik dat laatst hoorden, schrokken we wel, wat lang. De chemobehandeling bestaat uit drie medicijnen en dat zou betekenen dat ik totaal 3 x 18 keer geprikt zou moeten worden. Aangezien je aderen door chemo steeds lastiger te prikken worden, heb ik nu al met de arts besloten om een porth-a-cath te nemen. Een soort stopcontact (waaraan ze het infuus kunnen prikken) dat ze ergens boven je borst onder je huid vastzetten. In principe een ingreep van niks. Tenzij ze een foutje maken, zoals destijds het geval was bij Noor die daardoor een klaplong kreeg (“Maar dat gebeurt ons anders noooooooit!”) En na de chemo dus de borst(sparende?)- en okseloperatie en daarna weet ik wat voor nabehandelingen.
Dat ik kaal ga worden, is zo goed als zeker, maar ik twijfel nog of ik zelf een pruik ga aanschaffen of er een of twee ga lenen. Ik heb namelijk een mooie blonde en een mooie zwarte op het oog (van familieleden). Met mama heb ik laatst op de markt al een geinig ‘hoofddoekje’ gekocht. Thuis heb ik ‘m gepast en aan de jongens geshowd, die waren in tegenstelling tot Reinier en ik, niet heel enthousiast. Ik denk dat het ook een beetje confronterend voor hen was. En dat is natuurlijk ook wel een punt van aandacht: hoe gaan ze er straks mee om als ik minder energie heb en kaal ben. Omdat ze nu heel open zijn, hebben Reinier en ik er vertrouwen in dat ze aangeven wat ze voelen, ook als het minder gaat of juist beter. Sowieso ervaar ik het als ‘heilzaam’ om te zien en te horen hoe ze met eea omgaan. Otmar zei me laatst: “Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg wat ons gezin nu meemaakt, ik weet toch 95…nee.. 98% zeker dat je niet doodgaat.” En Tjeerd wilde weleens zien hoe een borstamputatie eruitziet, dus heb ik een ‘mooi’ plaatje op internet gezocht en dat met hem bekeken. Toen ik zei dat er vaak weer een borst gemaakt kan worden, riep hij heel resoluut: ik wil helemaal geen moeder met nepborsten. We hebben er samen hard om gelachen.
Last but not least: ik heb een nieuw motto. Het wás: “Ik beweeg niet meer dan nodig is” maar dat heb ik veranderd in : “Ik beweeg omdat het nodig is”. Jawel, ik ga aan het sporten. Omdat de arts met klem (!) heeft benadrukt dat juist sporten helpt tegen de vermoeidheid door chemo. En ook na de hele behandeling heb je er meestal profijt van, gewoon minder vermoeidheid. Daar ga ik natuurlijk voor!
Heel veel liefs en tot de volgende update.
x Erika
ps heel veel dank voor alle lieve kaarten, bloemen, sms’jes etc. Echt hoor: dat doet ons zo goed!
Derde update Erika – 26 juni
Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s about learning to dance in the rain. Ik heb gedanst in de regen! En wat voelde dat goed nu ik (tóch) die gave nieuwe baan krijg. Ik ga lesgeven aan de Hogeschool van Amsterdam als docent Redactie. Kan ik het mooie vak bladenmaken (en crossmediaal denken) doorgeven aan studenten. Hoe cool is dat? Dit goede nieuws hoorde ik een dikke week geleden en gisteren hebben we het concreet gemaakt. Het idee dat de HvA met mij een kat in de zak koopt, ben ik gelukkig wel kwijt. Natuurlijk begin ik pas als ik daar toe in staat ben (stress moet nog even ver uit mijn buurt blijven) maar het is een mooi extra doel – naast beter worden – om naar uit te kijken. En wie weet kan ik er af en toe al wat aan snuffelen vanaf begin september. Ik heb er nu al zin in.
Terug naar de korte termijn: donderdag krijg ik mijn port a cath. Dat is dus na mijn derde chemo op woensdag. Een ochtend van chemo toedienen gaat sneller voorbij dan je denkt. Zo’n beetje elk kwartier wordt er wel wat gecheckt en een praatje hier en daar hoort er bij. Maar daarom hoor je natuurlijk ook wel veel ellende, iedereen levert er toch z’n eigen strijd. Ik moet vaak terugdenken aan m’n PINK-tijd en de woorden van een ex-borstkankerpatiënt. Ze zei: ‘Ik voel me weleens schuldig omdat bij mij alleen maar mijn borsten zijn geamputeerd en ik verder geen chemo en bestraling heb gehad.’
Reinier en ik ervaren het ook als verwarrend en confronterend als ik in de chemokamer lig om weer gezond te worden en de (jongere) moeder naast me er ligt om haar naderende dood uit te stellen.
Hopelijk voel ik me donderdag, de dag van de PAC-ingreep, oké. Afgelopen week ben ik namelijk twee dagen nogal misselijk geweest en moe. Toch valt het me tot nu toe reuze mee, vanaf het weekend was ik ook echt weer prima. Aankomende zaterdag hebben we een tuinfeest bij vrienden in Limburg, hopelijk kunnen we daar gewoon naartoe en gooien chemo en/of narcose-naweeën geen roet in het eten. De port a cath ga ik trouwens een jaar hebben, omdat ik na de chemo-behandelingen nog een dik halfjaar doorga het (verschrikkelijk dure) medicijn Herceptin (trastuzumab). Dat is dan nog maar eens per drie weken en daar heb ik in principe geen bijwerkingen van. Dat scheelt natuurlijk enorm.
M’n haardos zit er nog, maar aan m’n hoofd krabben vind ik best eng. Pruik nummer één is inmiddels wel al in huis -de donkerblonde van mijn nicht Annenoor- en direct goedgekeurd door Otmar.
Zelfs zó goedgekeurd dat Otmar over straat naar een schoolvriend riep dat ie even die coole pruik van z’n moeder wilde showen. Nou is het geen goedkoop ding geweest en bovendien geleend, dus gaan we er maar even geen melig gadget van maken. Dat doen de kids maar met de twee pruiken die ik heb besteld via www.lightinthebox.com. Eentje met donkerbruin lang krullend haar en eentje met bruine lokken en een kekke pony. Ik grijp natuurlijk mijn kans. Ja, ik doe er nu nog wel heel lollig over, maar ik realiseer me dat als ik straks echt kaal ben, ik het misschien allemaal zo grappig niet meer vind. Toch is humor een goed medicijn, in elk geval wel in huize Pollmann-Arps.
Vanavond ga ik voor de tweede keer naar de sportschool, dan zit ik weer op/in/onder/aan de ‘kracht’apparaten en eerlijk is eerlijk, ik heb er best lol in.
Lieve mensen, dat was het weer voor nu!
Tot de volgende update,
Erika
Vierde update Erika – 8 juli: beeldverhaal
Vijfde update Erika – 19 juli
Lieve allemaal,
Time flies, óók als je aan het knokken bent tegen kanker. Afgelopen woensdag heb ik chemo 6 gehad, de laatste van de eerste serie. Ik ben stiekem heel erg blij dat ik momenteel geen klus heb, dat ik dus ook niet worstel met verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van werk en collega’s. Echt al m’n energie gaat nu naar mijn herstel, en het doen van de dagelijkse dingen thuis bevalt me prima. Zelfs dan dus, vliegt de tijd.
Dat neemt niet weg dat ik nog steeds enorm blij word van de gedachte dat ik straks al wat dingen (ad hoc/low profile) kan gaan doen bij de HvA. Als m’n conditie het toelaat. Het leek erop dat ik een ritme had ontdekt: woensdag chemo, donderdag, vrijdag en soms ook zaterdag weinig energie en ‘n beetje misselijk, maar de resterende dagen van de week heel oké. ‘Mooi’ dacht ik, dat weten dan voor de aankomende chemoperiode. ‘Mooi niet’ dacht iets of iemand anders, ga jij maar eens leren ‘out of control’ te zijn. Dus afgelopen week was ik opeens donderdag, vrijdag en zaterdag prima, maar zondag, maandag en dinsdag hartstikke futloos. Hmm, toch maar bij de dag leven? Zeggen is één, het ook doén (lees: kunnen) is twee. Dat zullen velen herkennen…
Morgen ga ik nog voor bloedcontrole naar ziekenhuis, dan checken ze m’n bloedwaarden en daarop volgt dan een gesprekje met oncoloog. Daarna VRIJ! Wij gaan eind juli lekker een weekje naar Buitenkunst. Reinier is er ook echt aan toe. Ot en Tjeerd hebben er superveel zin in, het is namelijk heerlijk klooien daar in de bossen (elke dag teken-check, check, dubbelcheck). En… het belooft mooi weer te worden. Alsof ik het bij inschrijving -maanden geleden- had voorzien: ik heb me opgegeven voor een week beeldende kunst met thema Spiegelbeeld. Op dit moment is mijn spiegelbeeld: een rattenkop met kalende plekken. Nog niet helemáál kaal en ik durf nog zo naar buiten, tenminste, met m’n ogen opgemaakt en opvallende oorbellen om af te leiden. Dan lijk ik gewoon een soort stoere rebellerende chick. Of zo. Geloof ik.
M’n Port-a-cath heb ik nog niet gebruikt. Dat komt doordat ik best lang last heb gehad van zwellingen rondom het rare ding onder m’n huid en ik kon tot vorige week m’n linkerarm niet goed omhoog krijgen. Pijnlijk en gewoon lastig, bijvoorbeeld met aankleden of met juichen ;-). Maar sinds een paar dagen gaat ’t heel goed en is de last die ik ervan heb nihil. We hadden twee weken geleden geprobeerd de PaC te gebruiken, dat mislukte want dat dééd me toch pijn. Het was maar goed dat die keer m’n zus Annette erbij was en niet zus Caroline, anders had je één Arps tegen het plafond gehad en de andere tegen de vlakte. Vanaf serie twee (8 augustus) gaan we de PaC écht gebruiken, dan wordt het ook tijd, want m’n aderen gaan raar doen, elke keer grote blauwe plekken na het prikken.
Ik heb contact met m’n oud-collega van Sanoma, Anita. Zij werkt (met een heel team uiteraard) weer aan het Pink Ribbon-project, dit jaar een inspiratie-site en een boekwerk (magabook) rondom het thema ‘Aandacht’. In de breedste zin van het woord trouwens. Mijn beeldverhaal -de vorige update- wordt er nota bene in opgenomen en dat vind ik heel bijzonder (die avond was ook bijzonder: een ongewoon, maar intiem gezinsmoment). Eind september gaat de website de lucht in en is het boekwerk in de winkel te koop. De opbrengst gaat weer naar Stichting Pink Ribbon. Ik zou geen goede ex-Pink-hoofdredacteur zijn als ik jullie niet aanspoor tot kopen. Dus leg alvast een centje opzij 😉 Ik houd jullie op de hoogte.
Nu ga ik stoppen, want het is voor mij weer bijna bedtijd. Gelukkig maar dat slapen nog steeds gaat als altijd, ik ben er een kei in.
Voor jullie allen: een fijne vakantie!
Take care,
Erika
zesde update Erika – 16 augustus
Opvlieger is de naam voor een verschijnsel dat optreedt bij vrouwen die in de overgang zijn. Plotselinge hitte en transpiratie treden op.
Een opvlieger ontstaat doordat het temperatuurcentrum (of warmtecentrum) in de hersenen ontregeld raakt door onbekende oorzaak. Het centrum heeft onder normale omstandigheden een zekere tolerantiemarge van viertiende graad waarbinnen temperatuurschommelingen worden toegelaten. Bij vrouwen met opvliegers is die marge versmald, waardoor zij het snel te warm hebben. Het lichaam wil de warmte zo snel mogelijk kwijt en zorgt dat de bloedvaten in de huid zich verwijden en de opvlieger is een feit. (bron: Wikipedia)
Opvlieger is een tintelend gevoel dat begint in de benen, naar boven stroomt via armen en vingertoppen en tot een hoogtepunt komt in het hoofd: het zweet breekt je uit en de stoom lijkt uit je oren te komen. Het doet geen pijn, maar is vooral heel ongemakkelijk. Vooral als je van plan bent een pruik te gaan dragen naar je nieuwe werk (bron: Erika Arps)
Jawel, sinds een aantal weken ben ik in de overgang. Dat is ook de bedoeling want die oestrogeen en progesteron moeten stoppen met waar ze zo goed in zijn (mijn kankercellen helpen welig te tieren). Daarom zal ik ook na de chemobehandeling nog vijf jaar lang pillen slikken om me in die overgang te houden. Maar opvliegers zijn slechts een ongemak als je het vergelijkt met een energieloze dag, misselijkheid en vage botpijn. Vorige week was ik twee dagen compleet gevloerd na chemo én een speciale prik om m’n witte bloedcellen op te krikken. Te weinig witte bloedcellen betekent: infectiegevaar, en dat betekent weer: chemobehandeling aanpassen of stoppen. En dát willen we niet, want het lijkt juist goed aan te slaan. Ik kan de knobbel in mijn oksel nog maar met moeite voelen, tot ook grote vreugde van de oncoloog. Als alles zo mooi blijft doorgaan, dan wil de oncoloog dat ik al snel na de laatste chemo op 7 november onder het mes ga. Ik zal dus een datum prikken met de chirurg, voor ergens derde of vierde week november.
Na drie weken ‘chemopauze’ (niet te verwarren met menopauze 😉 die ons goed is bevallen -met name de vakantieweek op Buitenkunst was helemaal super- ben ik sinds 8 augustus begonnen met de tweede chemoserie. Die woensdag lukte het helaas weer niet om te prikken via de port-a-cath en ik dreigde na poging twee flauw te vallen. Arme zusters. Maar gisteren is het wél gelukt, de port-a-cath ligt gewoon wat scheef en ze moeten dus ook schuin aanprikken. Al met al gisteren dus weer een prima chemodag gehad, met eerst Reinier aan mijn zij, en daarna ook de jongens nog even, die over van alles en nog wat technische uitleg hebben gekregen van Reinier (het is en blijft een Delftenaar). Vonden ze wel interessant geloof ik. Maar zoals zo vaak bij kids, komen de vragen waarschijnlijk pas veel later.
Ik ben kaal. Gisteren heeft Reinier de laatste stekeltjes haar van m’n hoofd geschoren. “Voor mij was je eigenlijk al kaal,“ zei een van m’n zussen over de telefoon. Maar nee, ik ben nu echt KAAL. KNIKKERGLIMMENDGLAD KAAL. En het gekke is dat ik het vergeet, omdat ik mezelf niet steeds zie natuurlijk. Maar aan de jongens merk ik wel dat ze soms even schrikken. Ik denk dat het over een paar dagen wel gewend is. Ik heb weliswaar een goed gevormd schedel, maar ik ga nu echt niet meer zonder pet of doekje over straat. Nee, zo stoer ben ik nou ook weer niet.
Aanstaande maandag geef ik acte de présence op de Hogeschool van A’dam . En dan rijst dus de vraag: wat ga ik dragen, een pruik, een pet of een hoofddoekje..? Ik heb eerst een gesprek met m’n leidinggevende en daarna een borrel met het nieuwe team. Ik heb er zin in! Daarna zijn er nog introductiedagen van het overkoepelende domein Media, Informatie en Creatie waar ik ga werken en een dag van de HvA voor alle nieuwe medewerkers. Afhankelijk van hoe ik me voel, ga ik daar naartoe. Als ik in de kern nog steeds ben wie ik ben, zal ik vast en zeker energie krijgen van dit soort dingen
Lieve mensen, een vraag die ik geregeld krijg: ga je nog steeds naar de sportschool? Het antwoord is: ja! Twee keer per week zelfs. Niet dat ik opeens fan ben, maar tussen de (stomende) oren geeft het wel het gevoel dat ik er zelf ook alles aan doe.
Ik wens jullie mooie zomerse dagen en take care!
Tot de volgende keer.
Erika xxx
zevende update Erika – 11 september
Lieve allemaal,
“Je ziet nu aan je dalende bloedwaarden dat het zwaarder wordt,” zei de oncoloog bij ons bezoek van afgelopen maandag. Dat bevestigt hoe ik me de laatste twee weken voel: veel minder energie en bijna constant licht misselijk. Dit alles blijft helaas niet meer beperkt twee of drie dagen per week. Mijn smaak wordt enigszins verpest door een raar ‘zweempje’ in m’n mond, toch gaan lekker zout, zoet en zuur er nog prima in. De opvliegers blijven zich trouwens onverminderd opdringen, maar joh, die rode kop en het acute zweten beginnen te wennen. Zoals ook het dragen van een pruik als ik naar de HvA ga. Ik ben de schaamte voorbij, zit regelmatig aan het ding te krabben waardoor ie dan heen en weer wiebelt. Of ik trek ‘m even recht, een oplettend persoon moet dat toch opvallen ;-).
Mijn oncoloog vroeg zoals elke keer weer naar mijn gewicht, dat mag namelijk niet teveel afnemen. Nou mensen, bij mij is dat ook geenszins het geval, sterker nog, ik heb al bijna vijf kilo cadeau gekregen. Van mijn chemokuur en de overgang. “In deze situatie ga ik natuurlijk niet zeuren over m’n gewicht,“ zei ik tegen mijn oncoloog, “maar ik moet inmiddels wel een grotere maat broeken kopen, dus ik stuur de rekening wel jouw kant op.” Vond ie wel grappig, geloof ik.
Oké guys, genoeg geklaag. Het goede nieuws is, dat ik morgen alweer de laatste chemo van serie twee heb en daarop volgen dan drie pauzeweken. Joepie! In die periode heb ik nog wel een hartpompfunctie-onderzoek (stelt niet zoveel voor, duurt maar een halfuurtje), maar daar verwacht ik geen rare dingen van, anders had ik al lang klachten gehad. Vanaf 3 oktober start chemo-serie drie met de allerlaatste chemo op 7 november. Lijkt ver weg, maar zoals ik al eerder zei, de tijd gaat écht snel. Zeker nu ik dus een beetje aan het werk ben. Dat houdt in dat ik de tweewekelijkse teamvergadering bijwoon, meekijk tijdens colleges van andere docenten en samen met een collega ben ik een lesmodule aan het updaten. Dat laatste doe ik deels thuis. Ik word er zo ontzettend blij van! Wat een genot om weer iets te doen dat nut heeft. Niet dat ‘beter worden’ geen nut heeft, maar je begrijpt wat ik bedoel. Ik kan me aardig inhouden, de valkuil zou namelijk zijn dat ik het niet meer loslaat. Ik ‘werk’ echt niet meer dan 1,5 dag per week, en omdat ik ook veel thuis kan doen, kan het ook gewoon tussendoor. Thuis gaat alles gewoon z’n gangetje. Ik voel me gezegend met mijn drie mannen om me heen. Ondanks dat ik meer last heb, is de positieve spirit nog steeds bij ons. Hij lijkt zelfs wel positiever dan ooit tevoren.
Nu ga ik lekker slapen, want morgenochtend chemo nr. 12. Dit keer weer met mama erbij.
Welterusten, take care en tot de volgende mail,
Erika
PS1 het aanprikken van de port-a-cath gaat inmiddels prima!
PS2 Reinier gaat voor mij stemmen 😉
achtste (mini) update Erika: Mag ik even jullie aandacht?
Lieve allemaal,
Gistermiddag was ik aanwezig bij de lancering van het nieuwe ‘Pink’ magazine, oftewel Aandacht Magazine, dat gemaakt is door Sanoma en waarvan de opbrengst 100% gaat naar Stichting Pink Ribbon. Zoals jullie weten was ik in 2009 hoofdredacteur van het magazine, en nu ben ik borstkankerpatiënt, dus ik stond daar gisteren als ‘dubbel ervaringsdeskundige’. Gemengde gevoelens. Toch heb ik genoten: van de positive vibes, van de mensen die er zo hard aan hebben gewerkt, van de presentatie waaraan ik een kleine bijdrage mocht leveren. En – laat ik het eerlijk toegeven- ik voelde me ook goed door alle aandacht die ik kreeg van oud-collega’s. Waar ik maar mee wil zeggen hoe fijn aandacht kan zijn. Niet alleen voor mij, zeker weten ook voor jullie, voor iederéén. In ’t klein of groots. Aandacht geven en aandacht krijgen.
Mag ik jullie vragen om vooral het mooie en inspirerende Aandacht Magazine te kopen, vol verhalen, foto’s, illustraties, gedichten en zoveel meer met als thema AANDACHT? Je vindt er dus ook het fotoverslag van ons gezin, van de haar-afscheersessie. Het magazine ligt vanaf vandaag in de winkel voor € 6,95…
Veel liefs,
Erika
P.S. Kijk ook eens op www.aandachtmagazine.nl
negende update Erika – 4 oktober
Hebben ze me eindelijk aan het sporten, mag het opeens even niet. Dat zit zo. Bij ons bezoek aan de oncoloog meldde ik dat ik wat last had van druk op de borst. Ik deed er nogal laconiek over, want ik had net een neulasta-injectie gehad waar dat gevoel vandaan zou kunnen komen (eigen diagnose). Maar bij de oncoloog gingen de alarmbellen rinkelen. De uitslag van het hartpompfunctie-onderzoek was geruststellend, dus dan maar een CT scan laten maken of er misschien sprake was van longembolie. Nee dus (gelukkig). Maar wel zagen ze iets dat leek op vocht in het hartzakje. Amper twee dagen later zaten we bij de cardioloog (daaraan voorafgaand trouwens wel twee piekernachten gehad, het is toch je hart). De cardioloog was niet zo ongerust omdat het hartfilmpje en m’n bloeddruk helemaal oké waren, maar toch zagen ze op de echo idd twee plekken met wat vocht. Dat hoort daar niet, dus het advies: eerst een dikke week rust nemen.
Jeetje zeg, hoe kan een mens nu rust nemen als je al zo rustig aan doet? Niet sporten dus (vooruit dan maar), niet stofzuigen (kan ik nog net aan) niet fietsen (het regent toch pijpenstelen), feestje afzeggen (bálen) niet naar de HvA (grrrrr…), zoveel mogelijk in bed hangen (doe ik op verzoek van Reinier :-). Al met al voel ik me voor het eerst ‘patiënt’. Eind volgende week krijg ik weer een hartecho en hopelijk is het vocht dan weg. Reinier en ik hebben al geconcludeerd (met behulp van internet) dat het toch een bijwerking moet zijn van de Herceptin, maar we hopen dat daar mee kan worden doorgegaan. Herceptin is immers een extra kans dat de kanker later niet meer terugkomt. We zullen het wel horen van de oncoloog, want die spreken we binnenkort weer.
Inmiddels hebben we ook een gesprek gehad met de chirurg over de aankomende operatie. Daar was ik echt aan toe, ik wil er meer over weten, niet in de laatste plaatst omdat ik bang ben voor de mogelijk pijn. En pijn en Erika gaan niet goed samen. Maar ze kunnen natuurlijk helemaal geen waterdichte voorspellingen doen daarover. En mogelijke pijn zou niet de drijvende kracht moeten zijn bij het nemen van een beslissing als het gaat om borstsparend opereren of gehele amputatie en eventuele directe dan wel latere reconstructies met eigen weefsel of prothese. Pfff, het duizelt me wel. Ik heb de neiging om een beslissing te nemen die op korte termijn van pas komt, maar Reinier helpt me eraan herinneren dat er toch ook nog zoiets is als de langere termijn. Hij heeft helemaal gelijk. Ik heb het trouwens ook aan de jongens gevraagd. Tjeerd maakt het niet uit, maar Otmar wil liever niet dat ik straks maar één borst heb. Dat vindt ie doodeng en hij wil niet dat iedereen het kan zien. Waarop Tjeerd weer zegt dat je alles toch kan opvullen onder je kleren. Als ik Otmar zeg dat hij nu toch ook gewend is aan m’n kale kop, stelt hem dat maar een beetje gerust. Ik denk dat z’n prepuberteit ook wel een kleine rol speelt. Maar ik ben zo blij met de eerlijkheid van mijn schatten.
Gelukkig spreken we over anderhalve week de plastisch chirurg die dan hopelijk twijfels of verkeerde aannames kan wegnemen, en ons vertrouwen kan inboezemen (goeie woordkeuze, he ;-))
Last but not least, gisteren ben ik begonnen aan de laatste reeks chemo’s. Nummer 13 zit erin, nog maar vijf te gaan. Ik ben nu wel direct weer misselijk, maar dat kan ik hebben. Pilletjes helpen ook.
Lieve allemaal, zoals jullie lezen zijn we kind aan huis in het ziekenhuis. De artsen en verpleegsters zijn fijn, Reinier en ik voelen ons goed in het Kennemer. En dat scheelt de helft!
To be continued…
Liefs
Erika
tiende update Erika – 22 oktober
Lieve allemaal,
Raar of niet, maar ik heb vaak het gevoel dat dit hele verhaal niet over mij gaat. Alsof ik er van een afstandje naar sta te kijken. Toch zal ik jullie weer updaten met een aantal persoonlijke hoofdstukken.
Het Hart
Bij de hartecho, een dikke week geleden, zagen Reinier en ik direct dat het vocht nog niet weg was uit het hartzakje. Het was duidelijk niet minder geworden. We wisselden teleurgestelde blikken uit en ik zag Reinier denken: “Shit”. Hoe grappig was het dat de cardioloog even later binnenkwam met de woorden: “Nou, dat is dus goed nieuws!” Wat bleek, hij had erop gehoopt dat het vocht niet méér was geworden. En nu heb ik de aankomende weken om het vocht weer af te laten nemen. Hetgeen nog steeds betekent: niet sporten. En jawel, ik begin die extra beweging toch te missen. Misschien dat ik dus wel weer wat krachtoefeningen ga doen, slow aan de macho-apparaten, de cardio laat ik uiteraard voor wat het is. Over ongeveer drie weken weer een hartecho.
Mijn Conditie
Mijn energielevel laat behoorlijk te wensen over. Ik ben veel sneller moe, en weet steeds meer dagen niet wat ik nu aanmoet met mezelf. In bed of rondlopen, zitten of staan, tv kijken of achter de compu, het voelt soms allemaal niet goed en dat is weer heel vermoeiend, zeg maar. Afgelopen dagen heb ik veel geslapen, soms maak ik nachten van 15 uur! Als ik dan tegen Reinier zeg dat dat niet normaal is, antwoordt hij: “Nee, chemo krijgen, dát is normaal.” Vandaag hebben Reinier, Tjeerd en ik wel een heerlijke wandeling gemaakt door de waterleidingduinen. Het was zulk prachtig weer, herten gezien en af en toe ben ik ook een duintje op geklommen. Dat m’n hartslag dan uit m’n borstkas knalt, neem ik maar voor lief. Het buiten zijn en wat actiever doen, deed me wel heel goed.
De Misselijkheid
Helaas ben ik bijna constant misselijk. Het is vooral die nare smaak in m’n mond. Ik kan nog best wel eten hoor, gelukkig. Maar als je me zou willen straffen, moet je me een glas water laten drinken. Echt, de gedachte alléén al. En omdat ik tijdens de chemo veel moet drinken, ben ik maar overgegaan op frisdrank, zoals Sinas en Crystal Clear. En koffie gaat ook nog goed. Tegen de misselijkheid heb ik pilletjes, ik mocht er wat meer gaan slikken, maar nu heb ik een rare bijwerking (eigen diagnose na internet consult): een trillend, beetje spastisch ooglid. Continu. Mijn zus Elies lag helemaal in een deuk, want het leek net of ik steeds naar haar aan het knipogen was. Je begrijpt, ik ga de deur niet meer uit, nee hoor, geintje. Ik knipoog er lustig op los, maar irritant is het wel.
De Borst
Reinier en ik hebben vorige week een gesprek gehad met de plastisch chirurg. Dat was heel verhelderend. Soms ook grappig; juist toen de beste man mijn blote borsten betastte, belde zijn vrouw. Wij meteen zeggen dat ze zeker altijd belt op zo’n moment. Allemaal in een deuk!
Even terug naar serieus: sinds nog niet zo lang doen ze ook aan oncoplastische chirurgie, een borstparende operatie met direct een soort reconstructie die lijkt op een borstverkleining. Je wordt dus wakker met nog steeds die borst, weliswaar kleiner, maar dus helemaal van eigen materiaal. Dan kun je later altijd nog beslissen om ook de andere borst te laten verkleinen, om ze weer enigszins gelijk te hebben.
Er is wel een kanttekening. Bij de borstsparende operatie moeten de snijranden schoon zijn, anders volgt alsnog een paar weken later een gehele amputatie.
Toch neig ik naar de oncoplastische chirurgie. Maar het moet ook echt mogelijk blijken, na de MRI die ik krijg op 8 nov. Als het goed is, bespreken de artsen in het Multi Disciplinair Overleg van 13 november mijn geval. Daarna kan de operatie gepland worden.
Ik laat het even bij deze vier hoofdstukken, al wil ik nog wel kwijt dat ik nog steeds naar de HvA ga. Dat wordt steeds minder natuurlijk, maar ook een piepklein beetje werken blijft een fijn medicijn.
Take care & welterusten
Erika
elfde update Erika – 16 november
Deze elfde update beginnen we met een multiple choice-vraag. Wat betekent de term ‘totale remissie’?
a. complete hysterie
b. onbetwist gelijkspel
c. er zijn geen ziekteverschijnselen meer te zien
Lieve mensen, het juiste antwoord is: c. Jaja, de MRI van vorige week toont aan dat álle tumoren verdwenen zijn door de chemo. Uit de borst, uit de oksel en onder het sleutelbeen. Mijn god, dat is het beste nieuws dat we konden krijgen! Het is allemaal niet voor niets geweest.
Reinier en ik komen zojuist terug van het gesprek met de chirurg. Hij vertelde ons dat de kans groot is dat hij nu maar een klein beetje weefsel hoeft weg te snijden. En dan is oncoplastische chirurgie (de ‘reconstructie’ vergelijkbaar met een borstverkleining) niet eens nodig. Vereiste is wel dat de ‘markers’ die destijds in de borsttumoren zijn gezet, nog op dezelfde plek zitten (zodat ie precies waar te snijden). Als dat niet het geval is, zal hij toch een kwart van de borst weg moeten halen, en dan kies ik weer voor oncoplastische chirurgie . Nog steeds blijft dat de snijranden kankercelvrij moeten zijn. Ongeveer 5 dagen na de operatie komt de uitslag van dat pathologische onderzoek. Tijdens de operatie worden trouwens ook de klieren uit mijn oksel gehaald. Ik ken veel nare verhalen over het niet goed herstellen daarvan, maar gelukkig ook wel een paar succesverhalen. Ik weet dat het geen pretje wordt, maar zal er alles aan doen om het herstel te bevorderen. Misschien zelfs sporten enzo 😉
We hebben nog geen operatiedatum, eerst maandag een foto van de borst met markers laten maken en dan dinsdag weer naar de chirurg. Maar de operatie is snel te plannen, dus dat het nog voor sinterklaas gebeurt, is een reële kans. Ik hoef dan trouwens ook maar één nachtje in het ziekenhuis te blijven.
Nog steeds lijkt de harmonie hier in huis hoogtij te vieren. Gek genoeg zitten we allemaal goed in ons vel, en terwijl ik dit opschrijf, realiseer ik me dat dat misschien best gek klinkt. Wel merken we dat de jongens er op hun manier echt mee bezig zijn. Dat zit wat dieper en steekt af en toe de kop op. Ik ging laatst met Otmar naar de huidarts omdat hij uitslag heeft op z’n benen, toen merkte hij bezorgd op ‘dat hij hoopte dat het geen huidkanker zou zijn’. Ik schoot vol, en was tegelijk zo blij dat ie het tenminste uit.
De jongens hebben vandaag hun schoolverslagen gekregen en die zien er zoals altijd mooi uit. Ze gaan lekker op school én hebben er duidelijk plezier in. Wat wil je als ouders nog meer? Vanavond heeft Otmar z’n ‘filmavondje’ met de groep 8-ers bij ons thuis, wat heerlijk dat dat soort dingen gewoon door konden en kunnen gaan. Ik geloof werkelijk dat Otmar en Tjeerd weinig last hebben gehad van de chemofase, zelf beamen ze dat ook. Oke, ik slaap de laatste weken een beetje veel. Ik ontken het niet; ik heb zelfs nachten gemaakt van 16 uur. Om dan vervolgens weer lekker vroeg onder de wol te kruipen, haha.
Afgelopen weken ben ik regelmatig naar de HvA geweest, dinsdag is mijn goede dag gebleven. Mijn collega’s zijn leuk en betrokken, en mijn leidinggevende is al blij met het beetje werk dat ik kan doen. Heerlijk om me nuttig te kunnen maken.
Ik verlang inmiddels wel naar m’n oude energielevel. De geest wil altijd sneller, maar dat is dus juist wat ik moet leren los te laten. Mijn lijf is nog wel even ‘in the lead’, zeker omdat ik na de operatie nog door fase 3 moet: de bestraling. Maar zover is het nog niet…..
Lieve allemaal, wees lief voor jezelf en de mensen om je heen. It’s worth it!
Erika
PS: het vocht in m’n hartzakje zit er nog, maar is minder geworden! M’n hart functioneert verder prima. Op naar de volgende hartecho over 6 weken.
twaalfde update Erika – 8 december
Lieve allemaal,
Afgelopen woensdag, 5 december, ben ik geopereerd. Het is heel goed gegaan, de chirurg is geen gekke dingen (verklevingen etc.) tegengekomen tijdens de borstsparende operatie en het weghalen van de lymfeklieren uit de oksel. Ik heb één nachtje in het ziekenhuis geslapen. Nou ja, geslapen, dat lukte niet echt met drie snurkende lotgenoten om me heen, mijn god wat een herrie. Maar ja, allemaal op onze rug moeten slapen, werkt ook niet bevorderlijk. Des te lekkerder was het om donderdag in mijn eigen bed te kruipen en die nacht de sterren van de hemel te dromen. Veilig thuis bij m’n drie mannen.
Ik voel me goed, beter dan afgelopen drie weken waarin ik last had van een mentale dip. Het valt me af en toe zwaar om zo out of control te zijn, niet weten wat de (nabije) toekomst gaat brengen. Willen dat alles zo snel mogelijk achter de rug is om weer een normaal leven te kunnen leiden. Dit doel komt gelukkig steeds meer in zicht en op dit moment ervaar ik weer het ‘leven bij de dag ’.
De pijn van de twee wonden valt reuze mee. Ik heb goede pijnstillers, maar probeer die alweer wat af te bouwen. Ik ben begonnen met simpele fysio-oefeningen, mijn rechterarm kan nog lang niet de lucht in en voelt in de oksel raar verdoofd. Voor een deel zal dat zo blijven omdat ze ook zenuwen hebben moeten doorsnijden. Verder heb ik een soort griepje (zonder koorts) te pakken: keelpijn en daardoor een piepstemmetje. Eigenlijk heb ik daar meer last van dan van de operatie 😉
Hopelijk krijgen we op dinsdag 18 december de uitslag van het weefselonderzoek, in elk geval weet ik vóór de kerst waar ik aan toe ben. Heel erg spannend, maar we proberen er nu niet al teveel aan te denken. In december heb ik veel afspraken in het ziekenhuis, verschillende controles bij oncoloog, mammacare verpleegkundige, fysio en cardioloog. Het houdt me van de straat.
Verder wordt het hopelijk een rustige maand, ik wentel me in het fijne familie- en gezinsgevoel. Werk pak ik in januari weer op.
Lieve mensen, de kerstboom staat al in huize Pollmann-Arps. Reinier raakte afgelopen donderdag geïnspireerd door de sneeuw en heeft de winterse romantiek in huis gehaald. Dit jaar geen LEGO-versieringen meer in de boom, maar op verzoek van Otmar gewoon ballen en slingers. Kleine jongens worden groot…;-)
Ik wens jullie een hartverwarmende decembermaand!
Erika
dertiende (mini) update Erika – 18 december
Lieve allemaal,
Ik heb fantastisch nieuws gekregen vandaag: de snijranden van het borstweefsel waren schoon en de (18) lymfeklieren uit de oksel zagen er ook geruststellend uit. Geen enge scenario’s, geen nieuwe operatie. Binnen nu en twee weken heb ik hopelijk een intake-gesprek met de radiotherapeut, zodat ik ergens in januari van start kan gaan met de bestralingen (zes weken). Die ga ik krijgen in het VUmc, dat ligt namelijk mooi op de route werk-thuis 😉
Op dit moment heb ik wel behoorlijk last van de operatie, mijn lijf voelt beurs en stijf, maar hé, alles voor het goede doel!
Heel veel liefs van ons uit Haarlem,
x
Erika
veertiende update Erika – 31 januari 2013
Lieve allemaal,
Ben d’r nog hoor! Hoogste tijd voor een update, te merken aan de sms’jes en mails die ik krijg met de vraag hoe het met me gaat.
Na de operatie hebben we natuurlijk goed nieuws gekregen, iets waar we on-ge-lóóf-lijk blij mee zijn. Maar ook iets wat mij af en toe behoorlijk emotioneel maakt. Omdat ik nog regelmatig naar het ziekenhuis moet, zie ik ook ‘bekenden’ die het niet zo goed vergaat. Mensen die net zo hard knokken als ik, positief waren, maar die kennelijk toch écht het verkeerde lootje hebben getrokken. Man wat is dat confronterend. En afgelopen week is er een vader van een hockeygenootje van Otmar overleden aan kanker, 45 jaar jong. Verschrikkelijk voor dat gezin, echt niet te verteren. En wat voel ik me dan opeens verschrikkelijk kwetsbaar. Ik haat die sluipmoordenaar, die ook mij te grazen wilde nemen. Dan komen de tranen en ik laat ze de vrije loop.
Maar ondanks die momenten voel ik me best wel goed. In elk geval stukken beter dan de weken na de operatie. Ik was zo ontzettend stijf en moe, waarbij ik ook nog eens twee weken snip (maar dan ook snip) verkouden was. Wat kan en mens zich %$#@##$@ voelen door verkoudheid. Afijn, dat is gelukkig weer achter de rug.
Op 4 januari ben ik begonnen met de bestraling. Het intake-gesprek met mijn radiotherapeut Dr. Njo, nou eh…dat was even schrikken. Reinier en ik werden afgeleid door z’n bril die compleet verbogen over z’n neus hing. Bovendien tikte hij mijn gegevens in de computer met een snelheid van één letter per vijf seconde. En ik kon hem soms ook niet goed verstaan. Wat een rare snuiter. Gelukkig maar dat hij niet de eerste arts was die ik moest begeleiden in dit ziekteproces, ik denk dat ik meteen om een andere arts had gevraagd. Inmiddels heb ik de goede man al een paar keer gesproken, blijkt hij ook een normale bril te hebben en is hij eigenlijk gewoon heel erg lief! En kundig, maar dat hadden we wel al direct door, hoor. Ik heb 20 keer bestraling achter de rug en morgen is de LAATSTE! Volgens Dr. Njo is het protocol voor borstkanker tegenwoordig óf 16 óf 21 keer, en niet 28 keer zoals me eerst verteld was. En daar ben ik megablij om. Al was het maar omdat ik stiekem hoop dat ik dan minder last zal hebben van de jeukende rode huid en het harder worden van de borst en de plekken rond de littekens. Die klachten zijn sinds vorige week begonnen. Ook verandert de vorm van mijn borst door de bestraling. Hij wordt een beetje gelift. Mooi zul je denken, ware het niet dat m’n andere borst natuurlijk gewoon nog 47 jaar oud is 😉 . Verder is het mogelijk dat de ergste klachten zich pas openbaren weken ná de bestraling. Goed dat ik dat weet, maar verder laat ik die gedachte liever los. Leven bij de dag, weten jullie nog?!
Ik ben begonnen met fysiotherapie. Dat wil zeggen, ik sport onder begeleiding van iemand die goed weet wat ik wel en niet aankan met vocht om mijn hart (ja, het zit er nog steeds), met littekens en met een arm die gevoelig is voor oedeem. Verder word ik ook behandeld door een littekentherapeut om eea wat soepeler te maken. Met name het litteken in de oksel lijkt vast te zitten aan het bot, dat is niet zo hoor, maar het moet wel losser gaan zitten.
Gisteren heb ik trouwens ook weer aan het infuus gezeten met Herceptin, het medicijn dat ik nog driewekelijks krijg tot begin juni. Elke keer als ik daar ben, voelt dat heel vertrouwd, je bouwt toch ook een soort band op met de verpleegkundigen.
Sinds drie weken ben ik weer bezig op de HvA. Heel rustig aan, want ik ben nog steeds erg moe en heb een heel wisselend energieniveau (van laag tot zeer laag ;-). Toch vind ik het heerlijk om daar te zijn, de werkdruk stelt ook nog niet zo veel voor. Als alles meezit, ga ik volgende week mijn eerste les geven. Dat vind ik knetterspannend, om niet te zeggen eng, maar dan wel leuk eng. Ik voelde afgelopen week een heel sterke band met Tjeerd, die bezig was zijn allereerste boekbespreking voor te bereiden 😉
Thuis gaat alles zo z’n gangetje. Met Otmar zijn we druk bezig met nadenken over z’n middelbare school. Open dagen, ouderavonden, proeflessen, januari en februari staan er bol van. Vooralsnog gaat Otmars voorkeur uit naar de Vrije School, en Reinier en ik zijn daar ook bijzonder van gecharmeerd. Vooral de aandacht voor ambachten zoals hout- en metaalbewerking triggert Otmar enorm, dat is zo leuk om te zien.
Last but not least: ik heb weer haar. Een mooi kort vachtje op m’n hoofd, wimpers, wenkbrauwen, (okselhaar, beenhaar… etc ) het is bijna weer zoals het hoort. En dus, als ik in de spiegel kijk, zie ik weer mezelf.
En daar laat ik het bij voor deze update.
Tot de volgende keer & een dikke knuffel
Erika
laatste update Erika – 17 maart 2013
Nog ééntje dan.
Om het af te leren.
Een laatste update.
Afgelopen week stond voor een deel in het teken van ziekenhuisbezoekjes. Op maandag werd m’n hartpompfunctie gemeten. Dat doen ze door eerst een radioactief stofje in je bloedbaan te spuiten en daarna ga je onder een ‘gammacamera’. Als het meezit, sta je drie kwartier laten weer buiten. Helaas gaat het prikken nog wat lastig. De boosdoener (chemo) is weliswaar ruim 4 maanden geleden afgerond, het herstel van de aderen heeft kennelijk meer tijd nodig.
Woensdag begon ik de dag aan het infuus, ik krijg immers nog steeds elke drie weken het medicijn Herceptin. Nog maar vier keer te gaan, de laatste keer op 6 juni. Dat betekent dat de port-a-cath dan haar dienst heeft bewezen. Ik heb direct een afspraak gemaakt voor eind juni om het ding eruit te halen, onder plaatselijke verdoving. Een fluitje van een cent, als ik de chirurg mag geloven. En dat doe ik dan maar, he.
Na de infuussessie hadden we een gesprek met de oncoloog. De uitslag van de hartpompfunctie was in orde en ook alle bloedwaarden zagen er goed uit. Mooi!
Dus, als je me vraagt hoe het gaat, antwoord ik: Heel erg goed! Want dat is ook zo. Thuis lijkt het vooral alsof alles weer helemaal normaal is. Mijn energie-level is misschien nog niet als vanouds, maar het begint er aardig op te lijken. Oke, als je dóórvraagt, loop je het risico dat ik ga uitweiden over alle ‘overgangsklachten’ waar ik last van heb en die versterkt worden door de hormoonpillen. Waar ik vooral van baal, is dat ik veel slechter slaap dan voorheen. Opvliegers en gewrichtspijnen zorgen ervoor dat ik meerdere keren per nacht wakker word. Typisch gevalletje van Grrrrrr in plaats van Zzzzzz.
Vorig jaar lijkt alweer zo ontzettend ver weg. Maar toen ik vrijdag in het ziekenhuis de Aandacht zag liggen en doorbladerde naar onze eigen ‘haar-afscheer-fotoserie’ heb ik even een traantje weggepinkt. Met terugwerkende kracht ben ik een en ander aan het verwerken. En dat moet ook. Niet lang daarna werd ik de kamer ingeroepen van de chirurg. Hij moest eerst natuurlijk zien hoe zijn snij-, knip- en plakwerk is geheeld. We zijn allemaal blij met het resultaat. Daarna hebben we nog gebabbeld over hoe het is om -na een intense periode van behandeling en zorg- te moeten afkikken van die aandacht. Weer wennen aan het ‘gewoon’ zijn. Immers, het leven gaat door. En dat valt soms nog niet mee. Hij weet er alles van, want acht jaar geleden was hij zelf kankerpatiënt…
De eerstvolgende check, een mammografie, is pas half december. Dat zal weer heel erg spannend zijn, maar het heeft geen zin om ons nu al zorgen te maken. Ik ben gelukkig niet ‘bang’ aangelegd, en iedereen thuis heeft er alle vertrouwen in dat ik weer min of meer gezond ben.
Lieve mensen, ik wil jullie bedanken voor alle, maar dan ook álle aandacht, klein of groot. Het heeft zeker weten bijgedragen aan mijn herstel en aan de harmonie die wij hier afgelopen periode thuis hebben gevoeld. En nog steeds….
Liefs,
Erika
P.S. Bijgaand stuur ik jullie een portret-serie van mij door de maanden heen, door Reinier gemaakt. De laatste foto is van vanmorgen. Confronterend, maar… alles is niet voor niks geweest. (En ja, ik overweeg om m’n haar weer te verven. Hoewel… die grijze haren dwingen wel respect af bij m’n studenten ;-)))
